Meer Primair herfst 2019 - Meer Primair Oktober 2019

Lees hier alle
vorige edities

Uitslag
fotowedstrijd

De passie van…

Kennismaking CvB

Meer Primair op
vakantie

Tijd voor een
feestje…

Column van Joost

Lustrumfeest

Editie 8:
herfst
2019

TEKST 9 ‘Yes, we hebben level 12 gehaald!’ was de euforische reactie van mijn zoontje, nadat wij het hoogste level hadden bereikt bij The Mind. Een innovatief en coöperatief kaartspel, dat volledig draait om het toelaten van de gezamenlijke intuïtie van de deelnemers. Zonder enige vorm van communicatie moet je genummerde kaarten van 1 t/m 100 in de juiste volgorde neerleggen. Een kwestie van geluk? Nee, zeker niet en zelfs iets wat goed te leren is, wanneer je durft te luisteren naar wat je diep van binnen eigenlijk al weet.

Iedereen kent namelijk wel het ondefinieerbare gevoel van ‘Ik weet niet waarom, maar het vóelt gewoon goed!’ En zo werkt het ook in dit verbluffende kaartspel. Maar hoe vaak durven we daar als onderwijsprofessional in ons werk gebruik van te maken? Of misschien nog wel sterker: hoe vaak durven we het aan, om ons niet te laten (ver)leiden door onze eigen ratio? Daarin zijn kinderen volgens mij een ideale inspiratiebron voor ons als volwassenen, zij zien immers nog niet alle rationele beperkingen die wij vanuit ervaring wel (denken te) weten.

Albert Einstein: “De intuïtieve geest is een heilig geschenk en het rationele verstand is een trouwe dienaar. We hebben een samenleving gecreëerd die de knecht eert en het geschenk is vergeten.”

Vaak hoor ik mezelf tegen mijn hooggevoelige en hoogbegaafde zoontje (een uitdagende combinatie J) zeggen, dat dat wat zijn intuïtie hem aan ideeën geeft helaas niet mogelijk is. Of dat anderen niet begrijpen wat zijn gevoel hem aanreikt. En wat een gemiste kansen zijn dat eigenlijk allemaal, gezien vanuit mijn wereld als volwassene, om eens écht te luisteren naar wat hij te zeggen heeft. Of is het met het verstrijken van de jaren eigenlijk mijn eigen onvermogen geworden, om naar de innerlijke stem van mijn kind of van mezelf te luisteren?

Daarom daag ik iedereen binnen Meer Primair uit om de komende week een keer blind op je eigen intuïtie of die van een leerling te vertrouwen! Even niet je ratio raadplegen, maar je innerlijke stem de ruimte geven en kijken wat dit teweeg brengt. Een ding is zeker; wees verrast over de uitkomst!

Het afgelopen jaar heb ik met veel plezier de column van de E-zine mogen verzorgen. Maar het is goed om ruimte te creëren voor een scherpe blik van een andere columnist. Vanaf komend schooljaar schrijft Joost van Dijk (directeur Juliana van Stolbergschool) daarom de column voor ons magazine van Meer Primair. Gezien zijn gevatte schrijfstijl is dat iets waar ik nu al naar uit kan kijken! In deze laatste E-zine van het schooljaar vind je meteen al een voorproefje van zijn kunnen.

Heb jij een mooie anekdote over deze uitdaging?
Deel hem dan vóór 12 juli met de redactie
via e-zine@meerprimair.nl
Je maakt dan kans op het kaartspel The Mind.

Paul Kupper, directeur R.K. Klippeholm

Kop 9

Als je tijdens het lustrumfeest van Meer Primair in Rotterdam aanwezig was op partyboot Ameland, dan kún je stagiaire Jan Nelissen van groep 6 van De Bosbouwers bijna niet gemist hebben. Eerst zong hij daar op het bovenste dek (nog redelijk onopvallend) John Denvers Take me home, Country roads mee met de twee ingehuurde professionele zangers. Maar omdat zijn zangtalent meteen opviel, mocht hij even later helemaal los op het podium en zong Leef! van André Hazes jr., alsof hij nooit iets anders had gedaan. En de hele boot hoste, swingde en genoot mee.

Wat Jan met muziek heeft? Nou eigenlijk alles. Als jonge knul leerde hij al gitaar spelen en omdat hij zo muzikaal was, stuurden zijn ouders stuurden hem vanaf groep 5 naar de koorschool Sint Bavo in Haarlem. “Die eerste week vond ik het helemaal niks”, vertelt Jan, “maar daarna voelde ik me er al snel helemaal thuis.”

Elke dag muziek
De koorschool is in principe een gewone basisschool, waar je echter elke dag ook nog eens twee extra uren muziek krijgt. Een muziekinstrument spelen is er verplicht. Je start er vanaf groep 5 en dat is ook het meest intensieve opleidingsjaar, vol met theorie, stemvorming, solfège (notenstudie), algemene muziekleer en repertoirestudie. Aan het eind van het schooljaar word je officieel geïnstalleerd in het schoolkoor en mag je de rode toog met witte boord dragen. Ook na groep 8 bleef Jan nog zingen, en wel in de Bavo cantorij. Een koor waar alleen de beste zangers in worden opgenomen.

Zeker van zijn keus
Dus Jan is een rustig, stil koorknaapje, zou je bijna gaan denken. Nou, nee hoor. Hij staat midden in het Haarlemse (uitgaans-)leven. Na een jaartje Verpleegkunde, besefte hij dat dat niet echt zijn ding was en stapte hij over naar de Pabo. En met een tussenpose van anderhalf jaar (waarin hij weifelde of hij wel op het goede spoor zat en even als storemanager ging werken in een kledingzaak) gaat hij nu voor de volle honderd procent voor een toekomst als leerkracht op de basisschool. “Ik weet het nu helemaal zeker; dit is wat ik wil!’’

Druk leven
Jan heeft een druk leventje. Zingen op hoog niveau doet hij nog steeds, maar de combinatie met zijn studie, het voor de klas staan en in het bestuur zitten van de studentenvereniging van Hogeschool Inholland Haarlem valt hem zwaar. Ook werkt hij in de weekends in restaurant De Kale Pater en is hij bezig te leren kitesurfen. Begrijpelijk dus dat hij binnenkort wil gaan stoppen met het koor. Als je hem op zondagochtend nog wilt horen zingen tijdens de mis in de Koepel Kathedraal Haarlem, moet je dus snel zijn.

Lekker grunten
Overigens gaat Jan dan niet helemaal ‘muziekloos’ door het leven, want hij zit ook nog in een vriendenbandje dat grindcore metal speelt. Zijn ‘wild side’ noemt hij dat. Grindcore is een variant van metal en hardcore punk, waarbij de blastbeatdrums en gruntende en/of krijsende zang flink opvallen. “Een keertje per maand komen we samen en raken dan even lekker alle stress kwijt”, legt Jan uit. “En nee hoor, daarmee verpest je je stembanden niet. Zolang je de lucht maar vanuit je buik perst, blijven je stembanden heel relaxt.”

Man voor de klas
Intussen zit hij alweer in zijn derde jaar van de Pabo en dat betekent dat hij twee volle dagen achterelkaar les mag geven. En vervolgens natuurlijk ook werk nakijken, samen met zijn begeleidster Anita Böing. Maar hij vindt het héérlijk. Hij merkt dat de kinderen het fijn vinden om ook eens een man voor de klas te hebben. “Vorig jaar liep ik stage in een klas, die nog nooit een meester had gehad. De leerlingen waren bijna in shock! Maar de kinderen - en dan vooral de jongens - vonden het heerlijk om nu eens een man als rolmodel te hebben.” Het lesgeven gaat Jan goed af en ook de zaken er omheen, zoals contact met de ouders of het deelnemen in commissies bevalt hem goed. Hij kijkt uit naar het volgende studiejaar, waarin dat soort zaken extra belicht worden.

Altijd gitaar in de klas
Het liefst staat Jan voor de hogere groepen en zaakvakken vindt hij het leukst om te geven. Op de muzieklessen na natuurlijk, voegt hij daar snel met een grote glimlach op zijn gezicht aan toe. “Muziek blijft toch wel een ondergeschoven kindje. Leerkrachten vinden het vaak eng om te zingen en vallen qua methodes en didactiek terug op digitale methodes als ZangExpress of 123ZING. In feite geeft dan het digiboard les”, verzucht hij. “Maar daarmee verrijk je niet de kennis van en gevoel voor muziek. En juist het bijbrengen van liefde voor muziek vind ik zo belangrijk! Een gepassioneerde leraar kan kinderen positief beïnvloeden om bijvoorbeeld een instrument te gaan spelen. En omdat muziek een goede break van de dag kan zijn, heb ik later vast altijd een gitaar in mijn eigen klas staan.” Wáár die eigen klas zal zijn, weet hij nog niet. Een studiereis naar Bonaire vorig jaar sprak hem bijzonder aan. Maar hier in Haarlemmermeer heeft-ie het ook goed naar zijn zin. “Eerst maar eens mijn diploma halen”, lacht hij. “Een fijne baan vinden zal heus geen probleem zijn met het lerarentekort…”

De passie van… Jan Nelissen

Een bijna-leerkracht waar muziek in zit!

Vijf jaar geleden stonden bestuurders Eef Niezing en Margreet Vendel aan de wieg van wat nu het grootste schoolbestuur in de gemeente Haarlemmermeer is: Stichting Meer Primair. Samen brachten ze op 1 augustus 2014 na een bestuurlijke fusie succesvol twee bloedgroepen binnen het lokale basisonderwijs bij elkaar. Eef vertegenwoordigde destijds de Vereniging Christelijk Onderwijs (VCO) Quercus en Margreet de Stichting Katholiek Onderwijs Haarlemmermeer (SKOH). Twee bestuurders die allebei ook ooit ‘krijt aan hun handen’ hebben gehad. Doel van de fusie: vooruitlopend op verwachte krimp in het leerlingenaantal een krachtige stichting met toekomstperspectief realiseren in de regio.

Helemaal onbekend waren Eef en Margreet niet voor elkaar. Ze zaten samen (met nog enkele andere schoolbesturen) in een gebouw aan de Binnenweg in Hoofddorp. Daar sparden ze al regelmatig met elkaar of werkten samen op het gebied van bijvoorbeeld onderwijsinhoud, personele activiteiten, deelname aan (na)scholing en financiën. En intussen groeide de verantwoordelijke rol van beide bovenschoolse besturen en evolueerde de SKOH, een jaar later gevolgd door Quercus, al naar een College van Bestuur met een officiële Raad van Toezicht. Margreet: “We zagen allebei die naderende leerlingenkrimp aankomen en wilden ons er sterk voor maken dat het bijzonder onderwijs zou blijven bestaan. Dus besloten we: Laten we met elkaar gaan toewerken naar een fusie, want er is meer wat ons bindt, dan wat ons scheidt…”

Waarom fuseren?
De fusiegesprekken startten in het schooljaar 2012/2013 en vergden veel tijd, aandacht en energie. Vooral bij Quercus, want daar was sprake van een schoolvereniging (en geen stichting, waarbij het bestuur meer beslissingsbevoegdheid heeft). Om überhaupt het fusieproces in te mogen gaan, en uiteindelijk ook het akkoord te krijgen voor het realiseren van de fusie moest Eef steeds een gang maken langs de algemene ledenvergadering. Aanvankelijk was de respons: Waarom zouden we het doen? We zijn toch een gezonde organisatie? Onder leiding van experts volgden vele sessies over de aanpak van onderwijs, financiën en huisvesting. Uiteindelijk zag iedereen de voordelen van een kwalitatief sterker gezamenlijk bestuur en kwam de fusie rond. Meer Primair kreeg haar beslag op 1 augustus 2014 en heeft nu ongeveer 540 werknemers. Margreet: “En nee, nieuwe fusies spelen niet op dit moment. Maar de wereld kan er over tien jaar natuurlijk heel anders uitzien dan nu. Kijk eens wat er de afgelopen vijf jaar is veranderd!”

Een krachtig bestuur betaalt zich uit
Meer Primair werd een stichting voor bijzonder onderwijs. De belangrijkste drempel die daarbij moest worden genomen, was de invulling van de levensbeschouwelijke identiteit. Dus gingen Eef en Margreet bij de verdere ontwikkeling van de stichting heel zorgvuldig om met het verschil tussen katholieke en christelijke inzichten. Er was geen Quercus of SHOH meer, en om elk gevoel van vooringenomenheid te voorkomen, namen zij elk een mix van ‘de oude bloedgroepen’ onder hun vleugels. Overigens betaalt het feit dat Meer Primair een krachtig bestuur heeft en dus een krachtige gesprekspartner is, zich steeds opnieuw uit. Zo zal er rond 2023 weer sprake zijn van een toename van de leerlingenstromen en dat vraagt om samenwerking met andere schoolbesturen. Eef: “Wij hebben daar een krachtige stem in. Ook hebben we proactief geanticipeerd door een fusie van twee interconfessionele scholen te bewerkstelligen in de wijken Pax en Toolenburg-West.”

Erkende ongelijkheid
Een van de bijkomende logische ontwikkelingen van een grote stichting na een fusie is, dat de afstand tussen het College van Bestuur en de schooldirecteuren wijzigt. Voor de individuele leraar veranderde er aanvankelijk niet zoveel. Eef: “Directeuren hebben nu een meer verantwoordelijke rol. Zij opereren namens het College van Bestuur.” “We komen als bestuur zeer regelmatig op de verschillende scholen en hebben er ook werkoverleggen met het team en de directeur”, licht Margreet toe, “al wordt het met een jaarlijkse in- en uitstroom van 35 werknemers wel steeds lastiger voor ons om alle leraren (vast, inval, stagiaires, zij-instromers) bij naam te kennen. Er zijn nu ook zoveel verschillende functies in een team: onderwijsassistenten, lerarenondersteuners, conciërges, administratief medewerkers. En iedereen heeft zijn rol en eigen verantwoordelijkheid in dat geheel. Niet iedereen is gelijk in verantwoordelijkheden, maar dat is de erkende ongelijkheid tussen directeuren, leraren, bestuur en toezichthouders.”

Binden, boeien, opleiden en ontwikkelen
Al met al heeft de fusie in alle lagen opgeleverd dat men er sterker, professioneler en met meer verantwoordelijkheden in is komen te staan. Margreet: “Dat geldt voor ons als bestuurder, voor de directeuren, maar ook voor de leraren. Denk aan het uitbreiden en anders invullen van de lerarenfuncties. Verder hebben we de afgelopen vijf jaar allerlei leerwerkgroepen op specialisme samengesteld: stichtingsbreed hebben we nu een platform voor bijvoorbeeld vakleerkrachten bewegingsonderwijs en gedragsspecialisten. Dus onze mensen vinden elkaar niet alleen binnen hun school of team, maar ook op de expertise die ze delen. Werken aan je eigen professionalisering kan binnen onze Hoofdpoort Academie. Verworvenheden waar we erg trots op zijn!” Eef: “Binden en boeien, en opleiden en ontwikkelen vormen op alle niveaus een rode draad door onze stichting. Zo bezoldigen we laatstejaars studenten van de Pabo en krijgen ze hun eerste drie lesjaren ook extra aandacht middels coaching en intervisie.”

Uitdagingen voor de toekomst
Op al onze scholen werkt het bestuur aan brede onderwijskwaliteit. Dus niet alleen focus op toetsen, taal, lezen en rekenen, maar ook op sociale vorming en persoonsvorming. Kinderen krijgen nadrukkelijk mee dat ze goed moeten omgaan met de aarde. Natuurlijk, de basis moet op orde zijn, benadrukken Eef en Margreet, maar het College van Bestuur werken ook hard aan dit soort belangrijke extra’s. Zoals aan het mooie Bijbelverhaal (canon van de geschiedenis), waar met ondersteuning van een speciale website en films veel energie in wordt gestopt. Ook met extra aandacht voor onderzoekend en ontdekkend leren, duurzaamheid en natuur, digitale geletterdheid wil Meer Primair zich onderscheiden. Alle verrichtingen van het bestuur zijn erop gericht om kinderen een brede onderwijskwaliteit te bieden vanuit de kernwaarden Kind in de Wereld, Dynamische Scholen, Groeiend Vakmanschap en Waardevol Onderwijs. Margreet: “Als we hen continuïteit, geborgenheid en een goede sociale en leeromgeving bieden, komt het leren vanzelf.”

Daar zit een goed stel!
Op de vraag of ze als College van Bestuur een goed team vormen, antwoordt Eef spontaan: “Ik moet meteen denken aan 1988, toen het Nederlands elftal Europees kampioen voetbal werd. Sportcommentator Theo Reitsma had toen de gevleugelde uitspraak: ‘Daar zit een goed stel!’ En zo zie ik Margreet en mij ook: als een succesvol team. We vullen elkaar elk vanuit onze eigen kwaliteiten prima aan.”

Daar zit een goed stel!
Margreet Vendel en Eef Niezing al 5 jaar ons College van Bestuur

Kop 5

TEKST 5 Wat ga je doen in de grote vakantie?
Sandra (groep 3): Ik ga met mijn vader en mijn opa naar Spanje. En als verrassing komt mijn oma ook nog de laatste nacht!

Tommie (groep 3): In mijn zwembad springen, op de skelter, op de schommel, naar een tennistoernooi en ik heb ook nog een feestje.

Don (groep 3): Ik ga met mijn moeder en haar vriendin een bus huren en dan rijden we door heel Europa. We gaan naar Barcelona en naar Spanje!

Wouter (groep 6): Ik ga met mijn vader en mijn stiefmoeder naar de Ardèche en met mijn moeder en mijn neefjes naar de Dordogne. En nog naar Normandië.

Sam (groep 6): Wij gaan naar een huis met een zwembad in Italië. En vandaar met de trein naar een 5-sterrenhotel in de bergen.

Waarom duurt de zomervakantie zo lang, denk je?
Tommie (groep 3): Omdat het zo warm is in de zomer, dan is het niet fijn in de klas.

Wouter (groep 6): Als je iets gebroken hebt ofzo, heb je lang de tijd nodig om te herstellen. Dat kan dan mooi in de vakantie.

Marit (groep 6): Na twee maanden Cito-toetsen ben je he-le-maal af. Dan heb je echt wel even de tijd nodig om weer op te laden.

Wat is het allerfijnste aan de zomervakantie?
Sandra (groep 3): dat je niet hoeft te haasten. Normaal moet mijn moeder om 08.00 uur nog helemaal mijn haar kammen en dan moeten we altijd opschieten.

Marit (groep 6): Ik vind het fijn dat je dan met je familie bent. Normaal zie ik mijn broertje en mijn ouders pas ’s middags of ’s avonds, maar in de vakantie kunnen we gewoon activiteiten doen.

Sam (groep 6): Uitslapen en laat naar bed gaan. En lekker chillen natuurlijk!

SUBKOP 5

In ons zomernummer van 2019 hebben we jullie uitgedaagd om de redactie van ons e-zine je grappigste of meest originele vakantiefoto te mailen. En dan natuurlijk wel mét het Meer Primair-tasje goed in beeld. Dat dat een leuke uitdaging was, bleek wel uit de ontzettend grappige foto’s die we hebben ontvangen. Het voelde alsof we er écht bij waren! Hieronder een collage van de 6 ingezonden foto’s. Zo kunnen al onze collega’s meegenieten van de bijzondere vakantiemomenten van onze winnaars.

Fotowedstrijd!

Ik ga op reis en ik neem mee…

Medewerkers van Meer Primair houden wel van een feestje. En dat bleek maar weer eens tijdens het jubileumfeest van onze stichting. Vrijdag 6 september jl. vertrokken vanaf een viertal scholen zo’n 350 medewerkers in feestelijke stemming richting de mooiste stad van Nederland, voor een ‘aangeklede vaartocht’ door de Rotterdamse havens.

Een prachtige driedeksboot, die ooit als veerboot naar Ameland voer, vormde het prachtige decor voor het eerste lustrumfeest van onze stichting. Het houten jubileum werd opgeluisterd met een prima entertainmentgroep die er bij alle leeftijdsgroepen in slaagde de voeten van de vloer te krijgen. Vooral Leef! van André Hazes bracht verborgen dans- en zangtalenten bij medewerkers naar boven. Voeg daaraan toe de dj op het bovendek, twee smartlappenzangers, een zeer gevarieerd buffet op het benedendek en alle ingrediënten voor een geslaagd feest zijn genoemd.

Een van de hoogtepunten van de avond was ongetwijfeld het optreden van de halverwege ‘ingevlogen’ zangeres Kimberley. Haar stem, verschijning en repertoire maakten indruk en zorgden voor veel deining. Op zulke momenten was het door de vele dansbewegingen prettig om op een solide schip rond te varen. Veel feestvierders zullen die avond door het gevarieerde programma weinig van de wereldhavendagen 2019 hebben meegekregen. Voor hen die daar wél oog voor hadden, bood het achterdek bood ‘s avonds namelijk een prachtig uitzicht over de stad.

Er kan worden teruggekeken op een zeer geslaagd lustrumfeest dat zeker naar meer smaakt. In de weken na het feest zijn er nog talrijke leuke reacties binnengekomen op het bestuurskantoor, variërend van “Volgende week weer?”, via “Het was een superfeest” tot “Lekker, even een keer geen onderwijs”. Gelukkig hebben wij de foto’s nog. In dit E-zine een impressie van beelden van het geslaagde lustrumfeest.

Ons eerste lustrum:
vijf jaar Meer Primair

Tijd voor een feestje!

Eef Niezing

Zie jij ze ook zo vaak voorbijkomen? Dat bombardement aan berichten als: ‘Onderwijsmensen zijn eigenlijk watjes’; ‘Scholen weten helemaal niet of er geprofiteerd wordt van nieuwe lessen’; ‘Alles wat u moet weten over 21^ste-eeuwse vaardigheden’ of ‘Naar een nieuw onderwijsresultatenmodel primair onderwijs’. Dag in, dag uit komen ze op ‘het onderwijs’ af. Persoonlijk kan ik zo’n spervuur prima aan. Maar er zijn van die dagen dat ik in stilte wens, dat het onderwijs een tijdje met rust wordt gelaten. Dat al die criticasters en betweters gewoon eens even hun mond dichthouden. Op zulke dagen heb ik afstand nodig van de media. En die afstand creëer ik door flink te gaan opruimen. En op een school van 131 jaar oud valt altijd wel wat op te ruimen…

Toen ik me laatst om die reden terugtrok in het magazijn, vond ik achter een stellingkast een vergeelde rapportkaart uit het jaar 1946/1947 van Nelie P. (sorry, vanwege de AVG meld ik alleen haar voornaam). Haar rapportkaart vermeldt een batterij aan zessen, zevens en achten. Alleen in de vierde klas haalde Nelie een vier voor vaderlandse geschiedenis. Dit cijfer is met knalrode inkt opgeschreven als een ferme aanklacht van haar meester. Terwijl ik de rapportkaart verder bestudeer, doemt voor mijn gezicht langzaam een sigarenrokende meester op, die aan zijn lessenaar gezeten met een kroontjespen de rapportkaart van Nelie invult. Op de achterkant staan nog ‘enkele bijzonderheden’, te weten: ‘karakter’, ‘verstand’, ‘geheugen’ en ‘aanleg voor’. Plukkend aan zijn sikje bedenkt hij dat het karakter van Nelie het beste is te omschrijven als ‘rustig’. En bij verstand schrijft hij eerst ‘normaal’, om dit woord vervolgens door te strepen en er ‘goed’ van te maken. Volgens hem is het geheugen ‘goed’ en heeft Nelie aanleg voor de ULO (Uitgebreid Lager Onderwijs). In slechts vier begrippen is Nelie samengevat.

Nelie moet op een zeker moment met deze rapportkaart naar huis zijn gewandeld en hem hebben gelezen, voordat ze hem aan haar ouders liet zien. Wat heeft ze gedacht bij die knalrode 4? En wat vond ze ervan dat de meester haar verstand met een pennenstreek opwaardeerde van normaal naar goed? En zouden er ook kinderen naar huis zijn gegaan met een ‘slecht verstand’?

Zo’n rapportkaart is vandaag de dag ondenkbaar. Gelukkig heeft het onderwijs sinds die tijd een enorme ontwikkeling doorgemaakt, waardoor deze praktijken tot het verleden behoren. Waar kwam die onderwijsontwikkeling eigenlijk vandaan? Hoogstwaarschijnlijk waren er ook toen al talloze meningen over hoe het onderwijs beter kon. Waren die opvattingen er niet geweest, dan stuurden wij misschien nog steeds kinderen met dit soort onacceptabele rapportkaarten naar huis. Zo kun je dus ook kijken naar het spervuur van meningen over onderwijsvernieuwing. Gelouterd stap ik het magazijn uit; klaar om me te verdiepen in de voordelen van het nieuwe onderwijsresultatenmodel.

Spervuur

Column van Joost

Lees hier alle vorige edities.

Uitslag
fotowedstrijd

De passie van…

Kennismaking CvB

Meer Primair op
vakantie

Tijd voor een
feestje…

Column van Joost

Lustrumfeest

Editie 8:
herfst
2019

Heb jij een mooie anekdote over deze uitdaging?
Deel hem dan vóór 12 juli met de redactie
via e-zine@meerprimair.nl
Je maakt dan kans op het kaartspel The Mind.

Paul Kupper, directeur R.K. Klippeholm

Kop 9

Ga terug